„Formacja w monastycznym życiu kontemplacyjnym opiera się na osobistym spotkaniu z Panem. U jej początku leży Boże wezwanie i decyzja każdej mniszki, by podążać, zgodnie z własnym charyzmatem, śladami Chrystusa jako Jego uczennica uległa działaniu Ducha Świętego. Choć zdobywanie wiedzy jest ważne, to jednak formacja w życiu konsekrowanym,
a szczególnie w monastycznym życiu kontemplacyjnym, polega przede wszystkim na utożsamianiu się z Chrystusem; „Ma to być proces stopniowego przyswajania sobie myśli i uczuć Chrystusa ku Ojcu”, tak aby móc powiedzieć ze świętym Pawłem: „Dla mnie bowiem żyć – to Chrystus”COR ORANS 221-222
W trakcie formacji w naszym Zakonie kandydatka, pod działaniem Ducha Świętego oraz pod kierownictwem mistrzyni nowicjatu, poznaje powołanie karmelitanki bosej, jego wartość
i wymagania, a także sposób życia siostrzanej wspólnoty obdarzonej charyzmatem terezjańskim.
ETAPY FORMACJI
ASPIRAT to okres pierwszego poznania klasztoru przez kandydatkę oraz kandydatki przez wspólnotę. Czas obejmujący szereg kontaktów i częściowy pobyt w klasztorze. Okres ten trwa przynajmniej dwanaście miesięcy.
POSTULAT to czas stopniowego wprowadzania w proces przyswajania sobie podstawowych elementów monastycznego życia kontemplacyjnego. Trwa przynajmniej dwanaście miesięcy.
NOWICJAT rozpoczyna się obrzędem obłóczyn, podczas którego dotychczasowa postulantka otrzymuje habit Zakonu i biały welon oraz nowe imię. Nowicjat trwa dwa lata, a jego zadaniem jest przyswojenie sobie wewnętrznie ducha właściwego naśladowaniu Chrystusa
i wymogów z tym związanych. Jest to też czas głębszego wejścia w życie danej wspólnoty oraz formacji duchowo-teologicznej.
ŚLUBY CZASOWE składa nowicjuszka po dopuszczeniu jej przez kapitułę klasztoru do złożenia tego aktu. Profesję czasową składa się na trzy lata i następnie odnawia co roku aż do ukończenia pięciu lat.
PROFESJĘ UROCZYSTĄ składa zakonnica, która dobrowolnie o to poprosi na piśmie i zostanie uznana za gotową, spełniając określone warunki, o których wcześniej zostaje poinformowana.
Stałym środkiem odnowy osobistej i wspólnotowej jest tzw. formacja ciągła. Ma ona na celu coraz większe ożywianie powołania osobistego i coraz pełniejsze życie teologalne. Dlatego nieustannie towarzyszy nam lektura i refleksja nad Pismem Świętym, dziełami naszych mistyków oraz nad dokumentami Kościoła.